Νίκη αναρχοκομμουνιστή εργάτη
Αγαπητοί σύντροφοι
Με κάποια ικανοποίηση (αλλά και τη συνηθισμένη μου αργοπορία!) ανακοινώνω ότι η πρόταση δικαστηρίου της Ρώμης, στις 18η Νοεμβρίου 2005, σχετικά με τη λεγόμενη «δίκη των 10 ημερών» ήταν με το μέρος μου. Αυτό σημαίνει ότι η Trenitalia (η ιταλική εθνική εταιρία τρένων) έχασε την υπόθεση και τα σχέδιά της να μου επιβάλει με νόμιμο τρόπο διαθεσιμότητα δέκα ημερών μέσω του πειθαρχικού παραπτώματος της συγγραφής, με δική μου πρωτοβουλία αλλά και ως εκλεγμένος αντιπρόσωπος του συνδικάτου, επιστολή που δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα «IL Secolo ΧΙΧ», όπου διαμαρτύρομαι για τις μη ικανοποιητικές υπηρεσίες των σιδηροδρόμων.
Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τους ακριβείς όρους της πρότασης και θα διαρκέσει περίπου 20 ημέρες παραπάνω για να βρω τους λόγους για την απόφαση αυτή του δικαστηρίου. Έτσι, η καθυστέρησή μου στην ανακοίνωση του αποτελέσματος οφειλόταν επίσης και σε αυτό το λόγο και όχι μόνο στην… τεμπελιά!
Θα ήθελα να είμαι σε θέση να γιορτάσω τη νίκη αυτή, χάρη στη δικαιοσύνη που απονεμήθηκε στην περίπτωσή μου (και όχι μόνο ευχαριστίες σε κάποιους νομικούς), επειδή μια νίκη όπως αυτή μπόρεσε να είναι πιο χρήσιμη στις μάχες που βρίσκονται σίγουρα μπροστά μας, στους αγώνες για την υπεράσπιση της ελευθερίας έκφρασης και ενάντια στην καταστολή στους εργασιακούς χώρους.
Το νέο της νίκης στη υπόθεση αυτή, είναι εντούτοις πολύ καλό και έρχεται σε μια δύσκολη περίοδο για τους εργαζόμενους στους ιταλικούς σιδηροδρόμους. Μια δικαστική νίκη είναι ήδη σπάνιο φαινόμενο. Μια από τις απολύσεις ως αποτέλεσμα της υπόθεση της «Αναφοράς» επικυρώθηκε από δικαστήριο στη Γένοβα, ενώ η έκβαση άλλων παρόμοιων υποθέσεων είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη. Άλλες δίκες και περιπτώσεις καταφυγής στη διαιτησία εκ μέρους απλών εργαζόμενων στα τρένα, αλλά και ενεργών στελεχών του συνδικάτου τους τελευταίους μήνες, είχαν όλες καταστρεπτικά αποτελέσματα, που επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι δεν μπορούμε να κτυπήσουμε κανονικά τα αφεντικά μας χρησιμοποιώντας τα δικά τους εργαλεία.
Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί εργάζονται και λειτουργούν υπέρ της πολιτικής της «απελευθέρωσης» των σιδηροδρόμων. Στην πραγματικότητα, όμως, η πρόταση αυτή φαίνεται να ακολουθεί την αντίθετη κατεύθυνση και ελπίζω ότι η σημασία της μπορεί να έχει περισσότερα σπουδαία αποτελέσματα απ’ ό,τι η δική μου περίπτωση.
Είμαι πεπεισμένος ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε και η μεγάλης κλίμακας κινητοποίηση και η ανάληψη δράσης, και η εξαιρετική αλληλεγγύη που έτυχα από τον κόσμο, μέσω των επαφών της Federazione dei Comunisti Anarchici (FdCA). Η Επιτροπή Αλληλεγγύης στον Fabrizio Acanfora, ιδρύθηκε αμέσως με το που λήφθηκε το πειθαρχικό μέτρο εναντίον μου, από συντρόφους με τους οποίους μοιράστηκα χρόνια πικρών αγώνων στους σιδηροδρόμους, ενώ δόθηκε η ευκαιρία να χρησιμοποιηθεί και η ιστοσελίδα (παρατίθεται παρακάτω) καθώς και οι διεθνείς σχέσεις της FdCA. Τα πολλά μηνύματα αλληλεγγύης που έφθασαν από κάθε ήπειρο, έδειξαν ότι οι άνθρωποι είναι ακόμα σε θέση να εκφράζουν την αγανάκτησή τους καθώς και την αντίθεσή τους στη νεοφιλελεύθερη υπεροψία. Χάρη σ’ αυτό, ποτέ δεν αισθάνθηκα μόνος σ’ αυτόν τον αγώνα. Στις σκληρές αυτές στιγμές, θα μπορούσα να δω τη δύναμη της υποστήριξης των συντρόφων προς εμένα, και εκείνων που μου είναι γνωστοί, αλλά και εκείνων τους οποίους δεν έχω ακούσει πριν. Η δυναμική μας, η δυναμική της πολιτικής μας και των ιδεών μας. Η δυναμική των αναρχικών κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο.
Ο κατάλογος των ανθρώπων που πρέπει να ευχαριστήσω είναι μακρύς. Εκτός από εκείνους που είναι ιδιαίτερα κοντά σε μένα, εκείνοι οι συνάδελφοι που με υποστήριξαν από την αρχή αυτής της περιπέτειας (συνάδελφοι από όλη την Ιταλία που ήρθαν στην πρώτη δίκη) και, φυσικά, η FdCA. Πρέπει, επίσης, να αναφέρω τον δικηγόρο μου Vincenzo Giovinazzo, από την Alessandria, που τα έβαλε με μια από τις πιο «επίφοβες» νομικές εταιρίες της πρωτεύουσας, τον σύντροφο από ferrovierinlotta και τους Γάλλους συντρόφους μου από την Alternative Libertaire και το συνδικάτο SYD των σιδηροδρομικών, που ήταν οι πρώτοι που μου έστειλαν μήνυμα αλληλεγγύης που το εκτιμώ αρκετά, τα SULT, fltu-FLTU-CUB και ORSA που με υποστήριξαν ανοιχτά (ακόμα κι αν ήμουν τότε εκλεγμένος συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της filt-CGIL) και οι οποίοι κάλεσαν μια απεργία και οργάνωσαν και άλλες πρωτοβουλίες, οι αρκετοί εργαζόμενοι, οι αβέβαιοι (precarious) εργαζόμενοι και οι άνεργοι εργαζόμενοι από όλη την Ιταλία, την Ευρώπη και ακόμη και από τη Νότια Αμερική, τις ΗΠΑ και τη Νότια Αφρική, οι οποίοι θεώρησαν χρέος τους να εκφράσουν την υποστήριξή τους prow eμένα και ενάντια στα μέτρα δολοφονίας της ελευθερίας. Ο δρόμος είναι ακόμα ανηφορικός.
Αλλά μπορούμε να κρατήσουμε ψηλά το κεφάλι και να πάμε μπροστά.
Με αναρχικούς κομμουνιστικούς χαιρετισμούς
Fabrizio Acanfora
5/12/05
* Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net στις 6/12/2005 και μεταφράστηκε από το «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», στη Μελβούρνη, στις 15/12/2005.